وبسایت فرهنگی مذهبی ابن تیهان

امروز دل مهدی صاحب زمان(عج) از فراغ و شهادت جانسوز جدش آکنده از غم است.

جدی که غریب سامرا نام گرفت و در غربت شهد شهادت نوشید...
او علی بن محمد(ع)، معروف به‌هادی و نقی و دهمین امام شیعیان است که در سوم رجب، و به قولی در 25 جمادی الآخر، در سامرا به شهادت رسید
این امام همام که فرزند باب‌الحوائج حضرت جواد(ع) است، پس از شهادت پدر بزرگوارشان در ذی‌قعده سال ۲۲۰ ، مقام منیع امامت را بر عهده گرفت.

امام‌هادی (ع)؛ در مدت امامت خویش، با خلافت شش تن از خلفای بنی‌عباس معاصر بود و آنان عبارت بودند از: معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعین و معتز.
البته رفتار این عده از خلفای عباسی با امام علی‌النقی‌(ع) متفاوت بود؛ برخی رفتار خصمانه و برخی دیگر رفتار متعادل تری با ایشان، اعمال می‌کردند.
نکته حائز اهمیت این است که در واقع همه این خلفای عباسی، در غصب خلافت و نادیده گرفتن حقوق امامت، هم رأی و هم نظر بودند.
در این بین، متوکل عباسی (دهمین خلیفه عباسیان) بیش از همه، نسبت به اهل بیت(ع) و خاندان امامت و علویان صاحب نام، دشمنی می‌ورزید و از هر راه ممکن در صدد اذیت و آزار آنان بر می‌آمد.
متوکل عباسی، در سال 243 قمری، امام علی‌النقی(ع) را از مدینه منوره به سامرا فراخواند و آن حضرت را برای همیشه از موطن اصلی و اجداد طاهرینش دور نمود.[2]
امام علی‌النقی(ع) به مدت ۱۱ سال در سامرا (پایتخت عباسیان) و در محله عسکر (منطقه مسکونی نظامیان) به حالت تبعید، زندگی نمود و در این مدت، تحت مراقبت و نظارت دستگاه امنیتی خلافت قرار داشت و از تماس با دوستان و یاران خویش محروم بود.
سرانجام در سوم رجب و یا به روایتی در 25 جمادی الآخر سال 254 قمری، در ایام خلافت معتز عباسی، به وسیله معتمد عباسی، برادر خلیفه وقت، مسموم و در آن غریبه سرا، به شهادت رسید.
این شهادت غریبانه ازین بابت نیز جانسوز است که هنگام شهادت آن امام همام، جز فرزندش امام حسن عسکری(ع)، کسی در بالینش حاضر نبود.
اگرچه امام‌هادی (ع) شهادت غریبانه‌‌‌ای داشت اما تشییع جنازه با شکوهی از ایشان به عمل آمد. دوستداران اهل بیت(ع)، فقها، قضات، دبیران، امیران و حتی بزرگان دربار خلافت در تشییع جنازه مطهر وی شرکت کرده و ایشان را در یکی از حجره‌های خانه اش دفن نمودند.[3]

شهادتش بر عموم شیعیان تسلیت باد.
اللهم عجل لولیک الفرج والعافیة والنصر:آمین